Komt mij heel bekend voor. De spanning door het afwachten van de resultaten is veel groter: Was m'n compositie goed? Was m'n belicting goed? Was m'n ontwikkeling goed? Heb ik goed afgeprint? En als dan het resultaat er is en goed is, dan komt er a.h.w. een AHAaaa-erlebnis: Wir haben es geschafft...
En dat mis ik bij digitaal. Je eigen inbreng is stukken minder en daarmee ook een stuk minder vereiste accuratesse, waardoor een een heel andere vorm van spanning, of bete: een veel lagere (ont)spanningsboog is die ontlaadt.
Mijn TC (Sinar) heb ik voordelig kunnen aanschaffen tijdens mijn studie aan de FotoVakSchool. Een fotograaf waar ik toen nogal eens kwam, had em in de kelder staan en deed er niets meer mee..
Toen ik naderhand een winkel overnam, zat er bij de inventaris een Hasselblad-uitrusting en een kleinbeeld Olympus-uitrusting.
De laatste heb ik verkocht, omdat ik de MX en de LX gewend was en ik geen zin had, om de bediening van de Olympus eigen te maken. Hoewel er ontzettend mooi glaswerk bij zat en 2 prima bodies.
Omdat ik met de MX en LX kan en kon lezen en schrijven in het donkeren dus blindelings kan schieten, heb ik ervoor gekozen om daarmee verder te gaan.
Voor speciale opdrachten en bruidsreportages gebruik(te) ik de TC en de Hasselblad en in kleinbeeld hoofdzakelijk de LX. Ik had veel reproductiewerk (en pasfoto's), wat ik hoofdzakelijk met de LX uitvoerde. Doka-werk in Z/W deed ik volkomen zelf, zowel KB als MF als 4x5".
5x7" heb ik tot op heden niet gebruikt, hoewel de hele uitrusting er voor aanwezig is, op de vergroter na. Die heb ik voor dat formaat weggedaan, omdat die alleen Z/W kon.
Wat ik ook altijd leuk vond om te doen, is kleur afdrukken in Z/W. Met de juiste correctiefilters en tijdscorrectie-factoren haalde ik daar mooie resultaten uit en dat gaf veel voldoening.
Groeten,
Ruurd